“Yasaya açılan kapı her zamanki gibi açık durduğundan ve bekçi yana çekildiğinden, adam kapıdan içerisini görebilmek için eğilir. Kapı bekçisi bunu fark edince güler ve şöyle der: "Sana bu kadar çekici geliyorsa eğer, yasağıma karşın içeri girmeyi dene. Ancak şunu bil ki, ben çok güçlüyüm. Ve ben sadece en alt derecedeki kapı bekçisiyim. Oysa içerde, salonları bekleyen kapı bekçilerinin her biri ötekinden daha güçlüdür. Üçüncü bekçinin görünüşüne ben bile dayanamam."
Taşradan gelen adam böyle güçlüklerle karşılaşmayı beklememiştir, yasa herkese ve her zaman açık olmalıdır diye düşünmektedir; ancak uzun ve sivri burnuyla, ince kıllı, uzun ve siyah Tatar sakalıyla, kürk paltolu bekçiye daha bir dikkatli bakınca, içeri girme iznini alana kadar beklemeye karar verir. Bekçi ona bir tabure verip kapının yan tarafına oturtur. Adam orada günlerce ve yıllarca oturur. İçeri girmek için pek çok girişimde bulunur ve ricalarıyla bekçiyi yorar. Bekçi onu sık sık küçük sorgulamalardan geçirir, ona vatanına ve daha bir sürü şeye ilişkin sorular sorar; ancak bunlar, efendilerin sordukları türden ilgisiz sorulardır ve sonunda adama hep kendisini daha içeri bırakamayacağını söyler. Yolculuğu için iyi hazırlanıp yanına epey bir şeyler almış olan adam, bekçiyi rüşvet yoluyla elde edebilmek için değerine bakmadan her şeyini kullanır. Adam gerçi hepsini alır; ancak alırken de şöyle der: "Bunu sadece bir fırsat kaçırdığına inanmayasın diye alıyorum."
Yıllar boyunca adam, gözlerini bekçiden neredeyse hiç ayırmaz. Bu arada öteki kapı bekçilerini unutur ve bu ilk bekçi, ona yasaya girmesinin tek engeli gibi gözükür. Bu talihsiz rastlantıya lanet eder, ilk yıllarda bunu yüksek sesle dile getirir, yaşlandığında ise sadece kendi kendine homurdanmaya başlar. Bir çocuk gibi olur ve yıllar boyunca bekçiyi incelerken onun kürkünün yakasındaki pireleri de gördüğünden, pirelerden de ona yardımcı olmalarını ve bekçinin fikrini değiştirmelerini rica eder. Sonunda gözleri zayıflar ve gerçekte çevresinin mi karardığını, yoksa gözlerinin mi kendisini aldattığını bilemez olur. Ama karanlıkta yasanın kapısından dışarıya gölgelenmesi olanaksız bir biçimde vuran parıltıyı çok iyi seçer.
Artık yaşamının da sonuna gelmiştir. Ölmeden önce bütün o zaman boyunca edinmiş olduğu deneyimler kafasının içinde, o güne kadar kapı bekçisine henüz hiç yöneltmediği bir soruda birleşir. Katılaşmış olan bedenini doğrultamadığından, eliyle bekçiyi yanına çağırır. Bekçi ona doğru iyice eğilmek zorundadır; çünkü bedenlerinin orantıları adamın aleyhine olmak üzere çok değişmiştir. "Hala neyi bilmek istiyorsun?" diye sorar bekçi. "Bir türlü doymak bilmiyorsun." Adam: "Herkes yasaya göre ölüyor" der, "ama nasıl oldu da, bunca yıl boyunca benden başka kimse giriş izni istemedi?" Kapı bekçisi, adamın sonunun geldiğini anlar ve tükenmek üzere olan işitme duyusuna kendini duyurabilmek için bağırır: "Burada başka kimse giriş izni alamazdı; çünkü bu kapı yalnızca senin için öngörülmüştü. Şimdi o kapıyı kapatmaya gidiyorum.".”
"Since the door to the law is open as usual and the guard pulls to the side, the man leans over to see inside. When the gatekeeper realizes this, he laughs and says: "If it sounds so attractive to you, try to enter in spite of my ban. But know that I am very strong. And I am only the lowest gatekeeper. one is stronger than the other. Even I cannot stand the sight of the third guard. "
The man from the countryside did not expect such difficulties, he thinks that the law should be open to all and always; But when he looked more carefully at the guard in the fur coat, with his long and pointed nose, thin hairy, long black Tatar beard, he decided to wait until he got permission to enter. The guard gives him a stool and sits it on the side of the door. The man sits there for days and years. He makes many attempts to enter and exhausts the watchman with their request. The watchman often puts him in small interrogations, asks him questions about his homeland and many other things; but these are the kind of unrelated questions the masters ask, and in the end he always tells the man he cannot let himself in yet. The man, who is well prepared for his journey and has taken a lot with him, uses everything, regardless of his worth, to obtain the guard through bribery. The man takes it all though; but while buying it says: "I just take this so you don't believe you missed an opportunity."
Over the years, the man hardly takes his eyes off the guard. Meanwhile, he forgets the other gatekeepers, and this first guard seems to be the only obstacle to him entering the law. He curses this unfortunate coincidence, speaks it out loud in the early years, and when he gets older he only begins to grunt to himself. He becomes like a child, and as he has seen fleas on his fur collar while he has been studying the watchman over the years, he asks the fleas to help him and change the watchman's mind. Eventually, his eyes become weaker and he does not know whether he is actually darkening or whether his eyes are deceiving him. But he chooses very well the glow that in the dark hits the door of the law in an impossible way to shade.
Now he has come to the end of his life. The experiences he had acquired all that time before he died are in his head, in a question he has never asked the gatekeeper before. Since he cannot straighten his solidified body, he calls the guard with his hand. The guard must lean towards him; because the proportions of their bodies have changed a lot to the detriment of the man. "What do you still want to know?" the guard asks. "You just don't get enough." The man says: "Everybody dies by the law," "but how come no one other than me asked for entry for so many years?" The gatekeeper realizes that the end of the man is coming and shouts in order to make himself heard to his dying hearing: "Nobody else could get access here because this door was only for you. Now I'm going to close that door."
